دستور require در زبان برنامه‌نویسی PHP یکی از دستورات پرکاربرد است که به برنامه‌نویسان امکان فراخوانی یک فایل دیگر را می‌دهد. با استفاده از این دستور، می‌توانیم یک فایل را درون فایل دیگری قرار داده و کدهای موجود در آن را در همان نقطه اجرا کنیم. این کار به ما امکان می‌دهد تا تکه‌های کد را به صورت منظم در فایل‌های جداگانه قرار داده و از آنها در نقاط مختلف برنامه استفاده کنیم.
معمولاً استفاده از دستور require برای فراخوانی فایل‌های حاوی توابع و کلاس‌هایی است که در برنامه‌ی اصلی احتیاج به آنها داریم. با فراخوانی فایل مورد نظر با استفاده از دستور require، کدهای موجود در آن فایل در همان نقطه اجرا می‌شوند و می‌توان از توابع و کلاس‌های آن فایل در برنامه‌ی اصلی استفاده کرد.
برای استفاده از دستور require، کافی است نام فایل مورد نظر را به عنوان پارامتر ورودی به دستور قرار دهیم. به صورت کلی، دو روش برای استفاده از این دستور وجود دارد:
1. استفاده از دستور require بدون استفاده از پسوند فایل: در این روش، فقط نام فایل مورد نظر را به عنوان پارامتر ورودی به دستور قرار می‌دهیم. در این صورت، PHP به‌صورت خودکار به دنبال فایل با پسوند php می‌گردد و اگر چنین فایلی وجود داشت، آن را فراخوانی می‌کند.
2. استفاده از دستور require با استفاده از پسوند فایل: در این روش، علاوه بر نام فایل، پسوند فایل را نیز به عنوان پارامتر ورودی به دستور قرار می‌دهیم. این روش برای فراخوانی فایل‌هایی با پسوندهای غیر php مانند html، css و js مورد استفاده قرار می‌گیرد.
مهمترین تفاوت بین دستور require و دستور include در PHP این است که اگر فایل مورد نظر در دستور require پیدا نشود، یک خطای فاجعه‌بار ایجاد می‌شود و اجرای برنامه متوقف می‌شود، در حالی که در دستور include، اگر فایل مورد نظر یافت نشود، فقط یک هشدار به کاربر نمایش داده می‌شود و اجرای برنامه اد
